Er zijn zoveel mensen op de wereld die een handicap hebben. Ik ken ze verder niet, maar met allen heb ik iets gemeen. Ieder van ons is anders dan de rest. Elk van ons heeft in situaties gezeten die gekenmerkt zijn door onze lichamelijke beperking.
Mijn handicap is een zegening
Ik wist als kind van mijzelf dat ik een slecht zicht had, maar voor mij was mijn zicht normaal. Ik snapte nooit wat mensen met goede ogen zagen. Op mijn basisschool zat ik samen met andere slechtzienden in de klas, maar niemand van ons zag hetzelfde. Ik heb wel eens het idee dat mensen denken dat omdat wij allemaal slechtziend zijn, we allemaal het zelfde zien. Of van elkaar weten wat we wel en niet zien. Nou, laat ik mensen uit de droom helpen. Slechtziendheid komt voor in vele soorten en maten. Ook al ben ik links blind en zie ik met mijn rechteroog slechts 10 %; ik zie helder. Niet wazig of zo. Wel is het zo dat ik van af ongeveer een meter geen details meer zie. Ik zie dan slechts kleuren en contouren.
Mijn handicap is één van de beste zegeningen, zo niet de beste zegening die ik van Allah heb gekregen
Meestal is het moment dat mensen medelijden met mij krijgen, het moment nadat ik ze heb verteld wat ik zie. Doe dit alsjeblieft niet! Mijn handicap is niets om medelijden mee te hebben. Het is juist één van de beste zegeningen, zo niet de beste zegening die ik van Allah heb gekregen.
De voordelen van slechtziend zijn
Het heeft namelijk veel meer voordelen dan nadelen. Ik meen het. Het klopt, dat ik ik soms hulp nodig heb. Maar er zijn altijd mensen die mij willen helpen. Ik ben wat langzamer dan de rest, maar dit geeft mij de tijd om rustig over dingen na te denken. De examencommissie heeft mij namelijk 75% extra tentamentijd gegeven. Die tijd heb ik ook echt nodig. Maar welke student wil dit nou niet?
Mensen zijn wat geduldiger. Ze kunnen meer van je hebben als je een handicap hebt. Alsof ze verbanden leggen tussen de handicap en het feit dat je iets niet snapt. Dit klinkt gek, maar het gebeurt. Een kennis van mij zat een tijdje in een rolstoel. Ze ging een keer samen met haar man boodschappen doen. Haar man duwde haar. Ze vroeg een medewerker naar een product. De medewerker keek over haar heen en gaf haar man het antwoord. Om dit soort situaties te voorkomen, draag ik een kunstoog. Deze is gemaakt door een te gekke tandarts in Universitair Medisch Centrum Groningen. Blijkbaar maken tandartsen naast kunsttanden ook kunstogen. Het is een dikke kleurlens die ik schoon maak met handzeep en water, voordat ik het in mijn oogkas doe.
Soms is het fijn om bepaalde mensen niet te zien
Vervolgens is het ook zo dat ik mensen soms niet zie. Dan loopt er iemand langs mij in een drukke gang en zegt ‘hoi’. Echt niet dat ik weet wie het is. In een stille ruimte kan ik daar wel achter komen. Ik herken mensen namelijk aan hun stem of aan de manier waarop mensen mij groeten. Soms is het fijn om bepaalde mensen niet te zien. Het is dan prettig dat ik ze ook echt niet zie. Immers het is niet mijn schuld dat ik ze niet zie, toch?
Soms is het fijn bepaalde mensen niet te zien
Verder kan ik nooit naar een 3D film. Mijn linkeroog is blind. En om door een 3D-bril te kunnen kijken heb je twee ogen nodig. Ik snap daarom niet waarom alle films tegenwoordig in 3D gefilmd moeten worden. Zonder bril zou het trouwens ook niet lukken. Ik zie bijna geen diepte. En het hele punt van 3D is het toevoegen van diepte in films.
Braille
Soms vragen mensen mij of ik ook braille kan lezen. Nee, ik ben slechtziend, niet blind. Voor degenen die niet weten wat braille is, even een korte uitleg: braille is het schrift dat voornamelijk door blinden word gebruikt. Het zijn zes puntje die in dik papier worden geprikt. De verschillende combinaties van die zes punten vormen letters. De lezer voelt de puntjes in het papier om zo de tekst te lezen. Ik kan geen braille lezen. Nou ja.. bijna geen braille. Ik ken drie letters: de A, B en L. Hiermee kan ik de woorden BAL en LA schrijven. Indrukwekkend hè?
Ik had in groep zes een juf die in het weekend basketbal speelde. Ze ging een keer met haar team naar de McDonald’s. Ik weet het, een fastfood restaurant is niet de plek waar je een compleet damesteam verwacht. Maar goed. Ze zag daar een menukaart in braille. Nu vroeg mijn juf of ze een braille menukaart mocht meenemen om aan haar leerlingen te geven. De medewerker antwoordde dat deze de kaart voor haar kon kopiëren. Dit is een debiel antwoord. Dit omdat een braille tekst onleesbaar is als je je de puntjes niet kan voelen. Maar ja, hij bedoelde het goed. En daar gaat het om. Ik ben al lang blij dat mensen hun gehandicapte medemens willen helpen.
